In questa raccolta di poesie, l'albero, che oggettivamente si identifica in un ulivo, contiene l'aspetto mitico di un giardino paradisiaco, in parte perduto, in parte riacquistato o da riacquistare attraverso la memoria, quale indelebile immagine di quello stato ideale di semplicità e di genuinità nel tentativo di affermare la propria personalità.

Σ΄ αυτή τη συλλογή ποιημάτων, το δέντρο, που αντικειμενικά ταυτίζεται με μία ελιά, περιέχει πράγματι την μυθική όψη ενός παραδεισένιου κήπου, που έχει χαθεί κατά ένα μέρος, και κατά ένα μέρος έχει ανακτηθεί ή πρόκειται να ανακτηθεί διαμέσου της μνήμης, εκείνη η ανεξίτηλη εικόνα της ιδανικής κατάστασης της απλότητας και της αθωότητας, στην προσπάθεια να επιβεβαιωθεί η προσωπικότητα του ατόμου.